Nàpols - VI-5 - p.95 > p.100

06/08/16 - 14h45 - Aeropòrt Nàpols - Restaurant

Vos diguèri qu'aviái acabats los ebooks telecargats per las vacanças. Vaquí çò qu'ai legit dempuèi diluns: 


Il en faut peu. Petites histoires pour être heureux de William Réjault. Legissi d'un biais regular son blòg , legissiái los blògs qu'aviá abans : Ron l'infirmièr en 2005. Es un modèl per ieu. Son seten libre foguèt pas una suspresa , que la màger part dels tèxtes, los aviái ja legits sul blòg, mas malgrat aquò, es estat un chale. Es un libre que fa de ben. 


Vous n'aurez pas ma haine que me soveni pas l'autor. De tèxtes d'un òme que sa femna, l'an tuada al Bataclan e l'òme conta sa vida amb son nenon aprèp aquela catastròfa. Benlèu avètz legit lo tèxt siue que virèt fòrça sus Facebook que s'acabava sus aquela polida frasa "vous n'aurez pas ma haine". Es pas lo libre de l'annada mas se legís plan e fa de ben de legir un discors intelligent dins una situacion tan dificila. L'autor es un tipe coma cal ! 

Cinq filles, trois cadavres mais plus de volant, un roman per filhas per l'estiu, es simpa, riguèri, ai ja oblidat cossí acaba. L'autor? Cap idèa! 

Demain les femmes de Bernard Werber. Adolescenta, legiguèri Les Fourmis, tota la trilogia quand sortiguèt, Les Thanatonautes e ai gardat un tendrum grand per B. Werber, lo primièr autor que rescontrèri a la Comèdia dels Libres a Montpelhièr e que me dediquèt son libre. Foguèt un dels grands moments d'emocion de ma vida adolescenta (ne vos parlèri aquí). Legissi pas mai çò que fa dempuèi de temps. E aquí, me diguèri qu'èra l'escasença d'i tornar. De fach, me'n trachèri mai tard, i a tot plen d'ebooks sieus de disponibles, de racontes corts amb la durada de lectura de marcada. "1h", la veguèri pas passar. Me regalèri. Es pas res mas es plan menat, amb, coma o aviái aimat dins los primièrs, una reflexions scientifica. Del còp, vau benlèu legir d'autres libres sieus. 

Aqueles quatre libres acabats, aviái la causida entre los classcis qu'aviái telecargats gratuitament e comencèri Le Grand Meaulnes d'Alain Fournier, ne soi a la mitat e me desagrada pas. Fasiá moment qu'aviái pas legit de literatura francesa. 

D'aver pas agut accès a internet, e malgrat la preséncia d'una tele dins la cambra, ai redescobèrt la plaser de legir, d'engolir totas aquelas paginas... Quand aurai acabat d'escriure, tornarai a las aventuras d'Augustin Meaulnes. 
Augustin, quin polit nom!