Los grands fracasses de ma vida (1)

Lo primièr fracàs que me faguèt prene una colerassa d'un tristum sens fin, aquò foguèt en CE2.

Èra, plan segur, un moment que i deviam far de causas amb las mans.

Deviam plegar un papièr per ne far una auca.

Bastava de seguir las consignas.

Un cairat de papièr que cal plegar en dos dins lo sens de la diagonala.
Desplegar.
Prene un canton del cairat e lo plegar e lo menant fins al centre del cairat.
Aquesta poncha qu'ara es al centre del cairat, sul plec precedent, e ben ne cal plegar un bocinon cap a tu.
Aprèp cal tornar plegar lo cairat dins lo sens de la diagonala.

E aquí, demorèri cunhada.

Mon papièr semblava pas brica una auca.
Èra una auca sens coa ni cap.
Èra una auca sens còl.
Aquò èra pas una auca.
Aquò èra una cagada sens nom.

La tornèri far 3, 4, 5 còps aquela puta d'auca. E totjorn i aviá la meteissa cagada infòrma, una auca sens bec, ni còl, ni cap, ni pas res.

Totes avián son auca.
Del còl long, del còl cort, del cap pichon, del bèc long, mas totes avián una auca.
E ieu compreniái pas quina tapa aviái mancada.

La quita Ceselha que sabiá pas solament legir aviá capitat.
La quita Madalena que potonejava los dròlles darrièr los bastiments aviá capitat.
La quita Elisabet, ensucada qu'èra, que se pissèt dessús l'autre jorn, e mai ela aviá capitat!
E ieu, non.

Jamai de la vida me cal parlar d'origami.
J A M A I !