Mas vacanças de Nadal amb Philippe Carrese

Pendent las vacanças, me regalèri amb Philippe Carrese.
Enfin, es un biais de dire. Anètz pas vos imaginar qu'ieu e el faguèrem d'espòrt jol plumon.
Enfin, disi pas que m'auriá pas agradat...
Rai!

Me congostèri amb son òbra.

Primièr, agachèri Liberata, un film que se debana en Corsega pendent la Segonda Guèrra, la resisténcia còrsa, l'ocupacion italiana, en italian, en còrse ... e vos vau pas contar lo film ;) mas es de veire se n'avètz l'escasença!




 Mas, mai que mai, pendent las vacanças, ai passat quauques nuèches amb Carrese : Une petite bière pour la route, Flocoon Paradise, Une belle histoire d'amour, Les Veuves Gigognes.
Aquel tipe es fòrt. Ai trobat un mèstre en literatura!

Sos libres, los prenes, totes, e los daissas pas : l'istòria es bona, la narracion es excellenta, l'umor es fòra-concors de tan que lo nivèl es tròp tròp naut
Aviái ja legit sos "introuvables" : Filet Garni, Pet de mouche et la princesse du désert e Tue-les à chaque fois, que m'avián plan agradat e Le Bal des Cagoles, que m'aviá pas tant agradat (pasmens, me sembla qu'es lo mai conegut...)
Dels quatre libres legits pendent las vacanças, que m'an agradat encara mai que los "introuvables", ne poiriái parlar pendent d'oradas. A ne parlar d'oradas, val mai que los legiscatz ;) 
Lo darrièr legit, Flocoon Paradise, es l'istòria de l'inauguracion d'una estacion d'esquí dins una valada alpenca perduda e desèrta. Lo libre comença per la fin : los personatges son sus lo teulat d'un immòble de l'estacion d'esquí e van crebar sebelits per un lhavet. E aquí, lo narrator primièra persona nos va contar l'istòria. M'agrada quand sabèm ja la fin e çò que compta es pas la fin mas cossí arribam a aquela fin e mai que mai cossí aquò's contat. E riguèri de la debuta a la fin. Es un libre que lo caldriá adaptar pel cinèma, fariá una bona gròssa comèdia que i a una tièra de gags enormasses que me faguèron m'escacalassar. Ai pas capitat de vos causir un extrach... que çò risolièr es tota la seguida e evolucion (o casuda...) dels personatges dins lo libre.
Une belle histoire d'amour es un libre pas gaire romantic malgrat lo títol mas francament plan montat. Un tipe conta a un autre çò que li es arribat, una istòria completament rocambolesca amb tot plen d'accions , de violéncia, de mòrts e d'umor e cada còp lo narrator es interromput per son interlocutor que parla pas (non, me soi pas enganada dins ma frasa!) e tòrna a son istòria. I a un anar-tornar present-istòria que fa que t'i arrapas encara mai al libre genre "je te raconte pas, mais si je te raconte".
Une petite bière pour la route tanben fariá un film per pissar de rire. Primièra scèna : sèm dins una glèisa. Una caissa amb un mòrt dedins. Una sola persona dins l'assisténcia qu'escota un capelan culturista. Arriba un porcàs, nebot del defunt. Arriba una isterica, mestressa del defunt. Lo mòrt arribarà pas jamai al cementèri...
Les Veuves Gigognes es juste enòrme. Es l'istòria d'un ricàs que morís e que daissa coma testament a son filh d'anar donar cinquanta mila èuros d'eiretatge a las mestressas qu'aguèt dins sa vida e lo filh, aristo-catolico-protprot, fa lo torn de las putas de son paire e aquò provòca de situacions... risolièras e de descripcions de la societat que valon la lectura. I a pas solament l'umor de la situacion, i a tanben lo suspens de mond qu'ensajan de tuar lo duo del libre: lo filh del ricàs, l'aristocrata estrech del cuol e lo filh, filh imigrat d'armenian, proletari o flic, sabèm pas, o los dos a l'encòp.
Me demandi perque pas degun a encara adaptat en film aquestes romans de Carrese, son excellents, i auriá pas una adaptacion enòrma de faire de tant que la narracion es visuala, cinematografica e los dialògs vius.

Vaquí, languissi de tornar a la mediatèca e de tornar prene un libre del sénher Carrese. 
Mas ai tanben una ànsia òrra: cossí farai quand los aurai totes legits?!?