dissabte, 4 de desembre del 2010

un élephant, ça pleure énormément.

Un còp èra una elefanta. 
Aquela elefanta èra pas coma los autres elefants. Capitava pas de viure en tribú amb eles, alara fasiá sa vida d'elefanta sola. Un jorn que rabalava, la venguèt trobar un esquiròl. Un polit esquiròl, coquinon, de la coa longa e dels uèlhs aluserpits
- òu, l'elefanta, de qué fas aquí?
- ò, ben sai pas, rabali. Vau per aquí, per ailà. Espèri que la vida passe.
- e perqué siás pas amb ta tribú d'elefants?
- ba, sai pas, se comprenèm pas gaire.
- e ben ieu serai ton amic. 

E cada ser, l'esquiròl li veniá far la convèrsa. L'esquiròl descubriguèt una elefanta inteligenta, polida darrièr sa trompassa, que lo fasiá rire e qu'aimava las meteissas causas qu'el. E l'elefanta trobèt lo qu'aviá totjorn esperat.
E foguèron amoroses.
E s'aimèron. A la debuta, foguèt pas aisit, imaginatz un esquirolet amb una elefantassa, de memòria de la natura, aquò s'èra pas vist. E s'aimavan.
Mas un jorn, l'esquiròl li diguèt qu'aimava melhor anar amb una esquiròla. 
E la daissèt. 


L'elefanta plan malurosa partiguèt. Se n'anèt. 
L'instinct dels sieus tornèt: se n'anèt ont se'n van totes los elefants qu'espèran pas res mai de la vida.
Luènh de tot e de totes, ont pas degun mai li vendriá far sagnar lo còr, esperava. Esperava que la vida passèsse, en se demandant de totes los qu'èran a son entorn dins aquel cementèri de la vida, quantes èran mòrts desesperats d'esperar que la vida passèsse.

8 comentaris:

  1. escrives de tèxtes codats?

    ResponElimina
  2. Què aprenem aquí?
    Els esquirols són infidels!
    Bon cap de setmana, Mela!

    ResponElimina
  3. Quequejaire6/12/10 11:21

    La calandreta ei cap leugèr
    L'esparvèr qu'ei mensontgèr,
    E l'elefanta qu'ei charmanta
    Quan lo gat-esquiròu ei miei-hòu !


    Signat : un ors (pirenenc) amistós

    ResponElimina
  4. K: òc :)

    Salvador: no, gens :)

    L'anchòia: E òc! de qual mai vòs que siague?

    Quequejaire: wow, es polit akò :) Siás d'umor zoopoetica?

    ResponElimina
  5. "Sovent esquiròl desvaria..."

    ResponElimina
  6. Me fa pensar a l'istòria de l'elefant e de la mirga.
    Pendent le deluvi, que durèt coma cadun o sap quaranta jorns,un elefant tombèt amorós d'una mirga. S'endevenián plan totes dos, talament plan qu'al cap d'un moment, mas abans la fin del deluvi, se n'anèron trobar Noè per que los maridèssen.
    Noè, qu'aviá dejà pro a far sus son arca, los volguèt escampar :
    « I pensatz pas ! S'es pas jamai vis un elefant maridar una mirga !» diguèt a l'elefant que veniá de li pausar la question.
    Mas la mirga, qu'aviá pas ren dich, dubriguèt un uèlh e li diguèt, un pauc vergonhosa çaquelà – l'arca de Noè, rapelatz vos, aquò luènh ; dirai qu'aquò torna al deluvi – :
    « Mas Noè, es que sèm obligats… »

    ResponElimina

Mercé :)