Un cavalier qui surgit hors de la nuit...

Us cavaliers si jazia
ab la re que plus volia;
soven baizan li dizia:
"Doussa res, ieu que farai?
que ·l jorn ve e la nueyt vai.
Ay!
qu'ieu aug que li gaita cria:
'Via
sus! qu'ieu vey lo jorn venir
apres l'alba'.

Doussa res, s'esser podia
que ja mais alba ni dia
no fos, grans merces seria,
al meyns al luec on estai
fis amicx ab so que ·l plai.
Ay!
qu'ieu aug que li gaita cria:
'Via
sus! qu'ieu vey lo jorn venir
apres l'alba'.

Doussa res, que qu'om vos dia,
no cre que tals dolors sia
cum qui part amic d'amia
qu'ieu per me mezeys o sai.
Ai las! quan pauca nueyt fai!
Ay!
qu'ieu aug que li gaita cria:
'Via
sus! qu'ieu vey lo jorn venir
apres l'alba'.

Doussa res, ieu tenc ma via;
vostre suy, on que ieu sia.
Per Dieu, no m'oblidetz mia,
que ·l cor del cors reman sai,
ni de vos mais no ·m partrai.
Ay!
qu'ieu aug que li gaita cria:
'Via
sus! qu'ieu vey lo jorn venir
apres l'alba'.

Doussa res, s'ieu no ·us vezia,
breumens crezatz que morria,
que ·l grans dezirs m'auciria;
per qu'ieu tost retornarai,
que ses vos vida non ai.
Ay!
qu'ieu aug que li gaita cria:
'Via
sus! qu'ieu vey lo jorn venir
apres l'alba'.

Aquò's una alba de Bertran d'Alamanon. E per los que son pas d'aise amb l'occitan medieval, n'avètz la revirada en anglés aquí.

vos la meti perque es de bon comprene e las albas e l'amor de luènh, ben, es lo resumit de ma vida amorosa. So, especiala dedicaça a MonAmorós.

L'alba qu'es aquò? "Es quand lo jorn arriba" me diretz, prosaïcs que sètz.
Rai, mas bon, es tanben un genre literari de la literatura trobadoresca. A la gròssa, es un poèma que lo tipe i plora perque lo jorn arriba, la nuèch s'acaba (o ditz melhor que ieu l'Alamanon: que ·l jorn ve e la nueyt vai) e li cal partir del lièch, zo, acabada la bica, acabat lo freta-monilh, acabats los potons, vai-te'n te pinholar sus ton caval. Es l'ora de se separar. Perqué se separar me diretz? Ben, l'amor trobadoresc èra un amor adultèr, e akò marcava mal que lo marit portèsse lo cafè e trobèsse sa femna despenchenada e escambarlada amb un cavalièr que li tua los morpions a còps de lenga... Alara, lo tipe, qu'es pas suicidari, amorós mas pas kamikaze, a un collèga sieu que contra un ponhada d'èuros o una botelha de pastagàs, espia, que "gaita", e quand vei lo jorn qu'arriba, li crida "òu, los fretadors, es l'oooooooooooooora". Es un encuolat la gaita, lo tipe que te fa desquilhar en 3 mots, soi segura que lor disián "coitus interruptus" als gaitas los amoroses, mas es complicat de plaçar dins un poèma, tròp long, tròp complicat de faire rimar.


Dins ma vida a ieu, quand l'alba arriba e que me cal desseparar de MonAmorós, e ben i a pas de gaita, i a una puta de revelh que, s'èras a profechar de l'ereccion del matin, te dises que la vida es una puta.



Podètz anar legir de causas plan mai seriosas e intelligentas sus las albas dins Et ades sera l'Alba, Angoisse de l'aube, recueil des chansons d'aube des troubadours dau genialissim Gérard Gouiran.