dimarts, 10 de juny del 2008

Tant que giscla fa pas de torns






Lo legiguèri d'una tira en Seta e Figueres. Un regal.
Es l'ìstòria d'un jove dins un país garriguenc en guèrra ( alliteracion en G e R).
Istòrias de guèrras, istòrias d'òmes, istòrias de rescontres, istòrias d'amor, istòrias de descuberta de se, dels autres, de la femna, de la natura e de las plantas. Lo jove rescontrarà un professor de botanica, reciclat en comandant de guèrra, que li ensenharà las plantas del país. Aquestas plantas vendràn femnas, las alisar, lor parlar, las pantaissar...
Entre cada capitol de la vida del jove en temps de guèrra, un tròç de pròsa erotico-botanica nos ven metre una gota de poesia.

Tè, vos ne meti un d'aquestes tròces de poesia... p.53, la castanha... vos voliái metre lo de la romec que me pertòca fòrça, mas lo de la castanha es mai cortet, e coma soi una fenhantarassa...
CASTANEA VULGARIS

Pelofa, orsin o eiriçon (tòca se gausas!), puèi ponh sarrat gantat de cuèr lusent (derisòria amenaça), la castanha amolona las empachas, de l'agarrida dels fissons a la coirassa defensiva. I bastaràn pas tos dets nuses. Se t'i fregas, te ponh. E se capitas a passar sos cavalets de frisa, se met en targa coma un tustaire en fièra. Jòga a se far al cachamorre amb tu. La castanha castanha e son nom li va plan... Quand en finala es desarmada e que se retròba en camisa, pusleù que de calar a l'agressor, s'estima mai que l'embreniques, que l'escorgues e que li lèves pèl e popa. I cal lo saber-far e la manièra, l'adomergiment long per l'aiga, la seduccion, dirai. Tre que la castanha es consenta, la despolhada alara es de bon far. Levada la camisa, se fa bajana, prèsta a se fondre de plaser contra ton cèl de boca. A mens que preferiscas (inquisitor sens grat ni gràcia que non aimas carn pecairitz s'es pas reducha en cendres) la rostir sus la brasa coma una masca, per puèi la descaumar coma una sèrp o qualque autra bèstia d'infèrn, davant de la far cridar jos ta dent. Question de gost....

Quand barrèri lo libre, èri plan urosa de l'aver legit.
Sang e Saba, joan-Claudi Forêt, ed. Trabucaire Col Pròsa occitana, 2005, 155 p., 13€
ISBN : 2-84974-018-7 IRN : 9-782849740187
Prèmi Estivada de Rodés 2006

6 comentaris:

  1. Un Arpitan que escriu en occitan, e un escrivan màger de la lenga nòstra. Òc, me cromparai lo libre.

    ResponElimina
  2. e ben fa un moment que te vesem pas, solide que ne fa de temps per legir...

    ResponElimina
  3. Per un escotaploja com jo, qu'ei hèra interessant lo libe, segur, mes Diu Vivòsta ! çò qu'ei lo mot qui as volut escóner ? ;)

    ResponElimina
  4. Soscrivi absoludament a la critica çai joncha. Libre pastat d'umanitat, esmovent que te sarra la garganta e poëtic coma un poëta n'escriuria pas !

    ResponElimina
  5. Soscrivi absoludament a la critica que fa Melania d'aquel libre supèrb, pastat d'umanitat, esmovent que te sarra la garganta e poëtic qu'un poëta faria pas melhor.

    ResponElimina
  6. >> JdP: es pas tot de lo crompar, lo cal legir ;)
    ieu lo crompèri quand sortiguèt ... e lo legiguèri fa una setmana :S

    >> LaJefa: messatge plan recebut ;) me convidas a un tè arab? o una còca?

    >> KKJ: :DDD

    >> Aslan Terof: èri segura que seriás d'acòrdi ;)))
    Mefi, t'anes pas faire espotir per un tank k passa.
    A, e aviam plan compres lo primièr còp, pas besonh de tornar dire :P

    ResponElimina

Mercé :)